Tribute

Voor sommige winnaars worden er boottochten door de Amsterdamse grachten georganiseerd, voor anderen blijft het bij een broodje kroket in de kantine, of bij een medaille aan de schoorsteenmantel. Nieuwe Revu gaat op bezoek bij de vele bijna onzichtbare winnaars die Nederland rijk is.

De wereld zit vol met beste imitators. De beste Michael Jackson van Apeldoorn, de beste John Lennon van Middelburg, de beste Marco Borsato van Genemuiden. Maar niemand wordt zo vaak geïmiteerd als de ware koning van rock-´n-roll: Elvis Presley. Op internet zwerven eindeloos veel filmpjes van de beste Elvissen van Zeeland, van Venray en van Appingedam. Allemaal hebben ze overgewicht, allemaal dragen ze een wit pak, een veel te grote Elvis-pruik en een veel te grote nep gouden zonnebril.

Maar dan, net voordat alle hoop op een serieuze, ambitieuze Elvis verloren lijkt, kom ik in contact met William Smulders, een zanger uit Nijmegen. Geen pruik, geen dikke buik in een strak wit pak, wél een echte kuif en een echte gitaar. Ik spreek af met William in een café in Nijmegen, waar hij graag komt en vaak optreedt.

Ik ben iets te vroeg. Terwijl ik een koffie drink, kijk ik naar de deur. Er komt een moeder binnen, met twee kleuters. Twee mensen die overduidelijk een Tinderdate hebben. Een vader en zijn zoon. En dan William, met zijn gitaarkoffer in zijn hand. The King has entered the building.

Geen beledigend effect

Yes! De beste Elvis van Nijmegen!
‘Nou ja,’ dekt William zich meteen in, ‘eigenlijk woon ik sinds een jaartje in Elst, een heel mooi plaatsje hier net iets verderop, maar ik ben wel veelal Nijmegen-georiënteerd, ja.’

Ja, precies. Speel je veel in Nijmegen, ja?
‘Ik vind het heel leuk om hier te spelen, maar pas op, ik doe 180 optredens per jaar, dan red je het niet alleen in Nijmegen. Veelal met Elvis-muziek, natuurlijk.’

Ja. Laten we het daar een over hebben. Er komt dus een dag dat je denkt: ik ga alle liedjes van Elvis instuderen, en dan word ik Elvis-imita-, ehh, mag ik dat eigenlijk zeggen, of is dat een beledigende term? Elvis-imitator.
William moet een klein beetje lachen, en neemt een voorzichtige slok van zijn cappuccino. ‘Nee, het heeft geen beledigend effect op mij, zeker niet. Helemaal niet. Maar ik ben wel meer dan dat. Ik probeer me wel te onderscheiden. Kijk, jij kent vast ook die Elvis-imitators in witte pakken wel, pruik op, dat werk. lk ben gewoon heel puur. Weet je, wat je nu ziet: ik ben 46, ik hou gewoon vanaf mijn twaalfde al van die jaren 50-stijl, van Elvis-muziek. Op mijn zesde kreeg ik een cassettebandje van mijn broer, van Elvis. Dat greep me gewoon heel erg. Vanaf dat moment ben ik Elvis gaan zingen. Ik imiteer niet alles, ik probeer vooral de sfeer te pakken. De ziel van zijn muziek.’

De ziel van de muziek van Elvis?
‘Ja, Elvis is natuurlijk helemaal niet dat witte pak, die pruik, het is veel meer’

Ja, oké. Maar wat máákt dan een goede Elvis-imitatie?
‘Ik denk dat je gewoon vanuit je hart rock-’n-roll moet spelen zoals Elvis het deed. Die liedjes zo brengen zoals Elvis dat deed. Spelen met de intentie zoals Elvis dat denk ik bedoeld had. Vanuit puurheid.

Heb je het weleens dat mensen schrikken als ze je zien? Dat ze denken: ai, wij hadden eigenlijk toch de carnaval variant van Elvis gewild.
‘Bijna nooit eigenlijk, weet je dat? Ja, één keer. Bij Eva Jinek.’

Oh?
‘Ik werd daar uitgenodigd omdat ze mijn website gevonden hadden. Er kwam ook iemand bij een optreden van me kijken. En toen wilden ze mij aan tafel in een wit Elvis-pak. Ja, sorry: dat ga ik gewoon niet doen. En Elvis zou dat eigenlijk ook helemaal niet gewild hebben, weet je dat? Iedereen associeert hem altijd met dat witte pak, maar als je echt gaat googelen…’

Nou ja, hij heeft natuurlijk wel echt een legendarisch concert gehad, in dat witte pak. Toen hij, ehh, nou ja, eigenlijk al wel een beetje op gewicht was.
‘Ja, maas kijk nou eens écht naar hem? Hij is eigenlijk natuurlijk gewoon hartstikke stoer. Laatst was zijn come-back-special op tv. Voor mij is dat Elvis. Met dat zwarte leren pak. lk was in Memphis afgelopen jaar, ook op Graceland. Toen stond ik voor zijn kledingkast en dacht ik: shit, dit lijkt wel heel erg op mijn kledingkast. Gewoon colbertjes, spitse schoenen. Dit is Elvis. Voor mij dan. Het is een carnavalsact geworden. Elvis is gewoon puur voor mij.’

Besmeuren zulke imitators de naam van The King? OF moet ik zover niet gaan?
‘lk moet er altijd om lachen. Maar ja, mede daardoor leeft hij wel nog steeds waanzinnig voort. Maar voor mij is het niks. lk wil het gewoon doen zoals het hoort.’

William praat verder over hoe serieus hij met zijn leven en met zijn werk bezig is. Hij gaat netjes naar zangles en naar de sportschool. Hij geeft af en toe muziekles en werkt één of twee keer per week zijn social media bij. Terwijl hij het vertelt begint hij te lachen.

Denk je dat The King zijn eigen social media bijwerkte? Of dat ie op dinsdag de kliko buitenzette?
‘Ach,’ lacht William. ‘Elvis werd geleefd, er waren zoveel mensen die iets van hem moesten of wilden. Daar kunnen wij ons niks bij voorstellen. Ik ben gewoon William en ik probeer mijn leven zo goed mogelijk te leven. Mijn werk als muzikant zo serieus mogelijk te nemen. Ik maak zelf ook wel eens een liedje.’

Oh, hoe heet het?
‘I Love You.’

Potverdorie, daar gaan bijna geen liedjes over, hè?
‘Over de liefde bedoel je?’ Dan begint William te lachen. ‘Ja, en het lijkt ook helemaal niet op Love Me Tender.’

De rest van het gesprek praten we over muziek, over het leven en over hoe een eenvoudige muzikant uit Elst zijn hoofd boven water houdt. En elke keer als William weer even over The King praat, beginnen zijn ogen te glinsteren van geluk. Elvis had zich geen betere beste Elvis van Nijmegen kunnen wensen.